Julian Abraham 1932-2020

Lieve Eva, familie en vrienden van Julian Abraham,

Ook de vrienden van het Amsterdams studentendispuut Argo moeten afscheid nemen van die bijzonder aardige Antilliaan van de mooie foto op het overlijdensbericht, de knappe jonge man die met knapzak op z'n schouder de Hollandse koeienwei binnenstapt. Het was 1954 toen hij psychologie ging studeren in Amsterdam en samen met Frans Middelhoff en Victor Pollé lid werd van onze vriendenkring, met corifeeēn als Pieter Rommers, Pieter Obbema, Gerard Bartman, de Crasborns, Ciro Römer, Chris Dijkhuis, Harry Rooymans, Tjeu Ernst en Guus Rekers. Zelf kwam ik pas zes jaar later aan, in 1960, maar dat betekent dat we toch zestig jaar bevriend waren.

Julian heeft nooit op Singel 500 gewoond maar hij kwam wel altijd naar onze feesten met zijn geel blauwe Argo petje en het liedboek. Eva kwam op eigen gelegenheid meestal een beetje later en ging ook wat eerder weg. Vooral de mosselen feesten waren legendarisch, dansen, zingen, mosselen en bier. Het hele jaar door vond je mosselen door het huis en onder je bed. Voor Julian was het pas echt feest als er gezongen werd. Ter ere van hem zou ik 'Zing vrolijk nu het lied der Argonauten', moeten aanheffen, 'leve de vriendschap leve de wijn, bier en wijn, bier en wijn', maar dat zal ik u besparen. Julian bewonderde de beide Pieters die tijdens het zingen hele nieuwe coupletten wisten te improviseren en ze rijmden ook nog.

Bij Julian vond je altijd een gewillig oor, hij luisterde goed. De meeste Argonauten hadden een grote mond, het waren luidruchtige zenders, Julian was een uitstekende ontvanger, heel zeldzaam in Argo. Waarschijnlijk was hij daarom ook zo geliefd. Het was natuurlijk ook zijn beroep als psychotherapeut. Hij trok zich vaak het lot aan van Argonauten, als Pieter Rommers die regelmatig in ernstige moeilijkheden was.

Julian was niet alleen de liefste, de aardigste Argonaut, hij was heel bescheiden, toch denk ik dat hij de beroemdste aller Argonauten was. Dat zit zo. Wij waren er trots op dat we omgingen met kunstenaars in café Eijlders, daar verkeerden we met Gerard den Brabander, Gerard Sluyter, Melle, Jan Sierhuis. In 1960 maakten we zelfs een boekje met twintig beeldend kunstenaars en schrijvers ter ere van het twintigjarig jubileum. Maar Julian en Eva gingen eind jaren zestig begin jaren zeventig naar New York en woonden vier jaar in het beroemde Chelsea Hotel op Manhattan. Met Andy Warhol, Dylan Thomas, Allen Ginsburg, Arthur Miller, Bob Dylan, Edith Piaf, Pink Floyd, Jimi Hendrix, Jean Tinguely, Niki de Saint Phalle, Willem de Koning. Toen Julian en Eva met hun dochters uit Holland arriveerden waren de mensen in het Chelsea Hotel bang dat Julian net zo luidruchtig zou zijn als die andere Hollander, Jan Cremer, die er net uitgegooid was. Na Julian en Eva zaten ook Henk Hofland en Cees Nooteboom in het Chelsea Hotel.

Terug in Nederland werd Julian weer met open armen ontvangen, hij schepte niet op over het Chelsea Hotel, ik geloof dat maar weinig Argonauten daarvan geweten hebben, maar onze onvolprezen praeses, Karel Slootman, meende Julian weer met beide benen op de grond te moeten zetten, of met zijn knapzak op de schouder tussen de Hollandse koeien. Julian kreeg de bijnaam Koelie Jan. Dat was de eretitel voor de aardigste, de liefste onder de Argonauten. Ook wij zullen hem missen.

Frans W. Saris

12 IX 2020