5 juli 2025
Beste Ursula, kinderen en kleinkinderen van Frans,
Na het mooie en indrukwekkende afscheid in de Rode Hoed en op de begraafplaats wil graag nog met jullie delen hoeveel Frans ook voor mij betekend heeft. Frans was mijn promotor en begeleidde me van 1981 tot 1985. Hij heeft me als afstudeerstudent natuurkunde aan de Universiteit Utrecht op het spoor van zonnecellen gezet en dat heb ik nooit meer verlaten. Dirk van Delft verwees in zijn stuk in de NRC nog naar de prachtige laudatio die Frans voor me schreef. Toen ik in die periode dagelijks ’s ochtends vroeg van het Amstelstation naar AMOLF fietste reed ik soms een stukje op met Frans, die David op de bagagedrager naar school bracht. Een mooi beeld van de wetenschapper/familieman dat altijd in mijn herinnering is gebleven.
Na mijn promotie deed ik een jaar postdoconderzoek bij Hitachi in Tokyo. Frans had uitstekende banden met wetenschappers in Japan en nodigde ze graag uit om bij AMOLF te komen werken, maar tot dan toe was het eenrichtingsverkeer geweest. Hij heeft mij gestimuleerd om het avontuur aan te gaan en dat werd een levensbepalende tijd. Frans vertelde me later dat hij de Japanse werkcultuur en samenleving verstikkend vond, maar voor mij was het een fascinerende en ontzettend leerzame ervaring. Na terugkomst heb ik nog enkele jaren op AMOLF gewerkt, tot het zonnecellenonderzoek te toegepast werd voor FOM, dat immers staat voor fundamenteel onderzoek der materie. Toen ik in 1990 naar ECN in Petten verhuisde zei Frans dat hij me ooit zou volgen omdat hij van daaruit beter zou kunnen helpen met het oplossen van het energieprobleem. Hij heeft woord gehouden en werd voor de tweede maal mijn baas, mentor en inspirator. De tijd bij ECN was geen makkelijke tijd voor hem, maar hij heeft op mij en vele anderen ook in Petten een diepe indruk achtergelaten.
Enkele maanden geleden heeft Frans het manuscript gelezen van het boek over de geschiedenis van zonne-energie in Nederland dat Wim Soppe, Ronald van Zolingen en ik samen hebben geschreven. De visie en de rol van Frans komen daarin natuurlijk uitgebreid aan bod. Hij heeft als altijd uitstekend commentaar geleverd en ons aangemoedigd om het boek snel te publiceren. Inmiddels is het bijna zover, maar Frans kan het niet meer meemaken. Op de valreep hebben we het gelukkig nog aan hem kunnen opdragen. Het verschijnt op 4 september en is mede een monument voor Frans.
Ik denk met warmte en dankbaarheid aan hem terug.
Wim Sinke